OCP یا Open Closed Principal یکی از اصول SOLID هست. که میگه یک نرم افزار باید قابل توسعه و گسترش باشه و نسبت به تغییر بسته باشه.
A software artifact should be open for extention and closed for change.
یعنی توسعه پذیر باشه. به این معنی که اگر نیازمندی جدید بیاد با همین معماری بتونیم اون قابلیت رو اضافه کنیم ولی نه با تغییر اصول قبلی.
توی کتاب Clean Architecture یه مثال اومده که خیلی توضیحات داره و پیچیده است و جالب اینه که توی یکی از پست های همین بلاگ من یه مثال دارم که مثال خوبی برای OCP هست.
توی مثال ها گفته شده شما باید معماری رو جوری بچینید که اون بخش هایی که بنظرتون نباید تغییر کنن محافظت بشن. توی مثال این کتاب گفته: اگر کامپوننت A قراره از تغییر توی کامپوننت B محافظت بشه، کامپوننت B به وابستگی به کامپوننت A داشته باشه. مثل رابطه مدل ها توی دیتابیس.
توی این پست ما با یه چالش روبه رو بودیم.
چالش این بود که یه مدل Company داشتیم و میخواستیم یه فیلد عکس logo بهش اضافه کنیم و فکر کردم چون از این مدل در جاهای مختلف استفاده شده احتمالا این تغییر در جاهای مختلف Impact داره و باید بریم اونجاها رو هم تغییر بدیم. از طرفی نخواستم این مدل رو تغییر بدم و مجبور شم این مدل رو با migration توی دیتابیس تغییر بدم بنا براین به این نتیجه رسیدم که برای لوگو یک مدل جدید بسازم و یک رابطه یک-به-یک داشته باشن.
با این کار در واقع از مدل Company محافظت کردم. از این به بعد اگر بخوایم از یک مدل یا کلاس یا به صورت کلی یک کامپوننت محافظت کنیم باید بقیه به اون وابستگی داشته باشن و اون به کامپوننتی وابسته نباشه.
پس OCP یک اصل در معماری نرم افزاره که هدفش اینه که سیستم رو توسعه پذیرتر کنه و نیاز به تغییر در کامپوننت های قبلی در توسعه ها رو به حداقل برسونه. این هدف با پارتیشن بندی بخش های نرم افزار محقق میشه. با رده بندی کامپوننت ها با استفاده از وابستگی اونها به صورتی که یه سلسله مراتب ایجاد شه که از کامپوننتهای سطح بالا محافظت بشه که توی کامپوننت های سطح-پایینتر تغییر نکنن.